ECC 2011 – Narrow escape

We hebben gewonnen, zelfs nog met 4-2, maar het spel was vaak niet om aan te zien. Blijkbaar waren de zetten ook voor de mensen die de partijen in moeten brengen zo onbegrijpelijk dat ze de partijen niet meer konden reconstrueren.

Na zo’n drie uur spelen stonden we met 2-0 achter en gezien de stellingen konden we nog hooguit hopen op een gelijkspel, maar dan moest het wel behoorlijk meezitten. Arthur speelde een variant, die hij eerder in een jeugdtoernooi al op het bord had gehad. Blijkbaar was er toen niet goed gespeeld en geanalyseerd want wat toen als speelbaar voor zwart was bestempeld bleek nu toch echt kansloos.

Ook bij Albert liep het anders dan dat hij had verwacht. Goed het Paard-offer op f7 (uit een partij van Topolov-Kramnik) kwam op het bord, maar de tegenstander week al snel af met Pc6 en Albert kwam er daarna niet meer aan te pas. Met nog een remise stelling op het bord bij Michiel, grote problemen voor Raoul en een langzaam onduidelijker wordende stelling bij Wim zag het er toen somber uit.

De enige die zich aan de malaisse leek te onttrekken was Eelke. In het middenspel won hij een stuk, waarna hij het technisch goed uittikte (voor de kritische kijker, de notatie is verre van volledig, maar de slotstelling geeft een goed beeld).

2-1, maar nog altijd weinig zicht op een goed resultaat, maar de Albanezen wilden gewoon niet van ons winnen. De eerste die nadrukkelijk de fout in ging was de tegenstander van Michiel. Van de notatie klopt weinig, Michiel heeft nooit een kwaliteit voor gestaan. Wel kwam hij in een eindspel terecht met voor beide spelers een toren en drie pionnen en daarin deed de tegenstander alles fout wat hij fout kon doen. Kort voor het einde (wit pion c4, Th5 en Kd3; zwart pionnen a3 en b5, Tb2 en Ka5) miste hij nog Kc3 met remise. Hij sloeg met de toren op b5 om na Txb5 te beseffen dat de koning op d3 de pion op a3 nooit meer kon stoppen.

Het eerste cadeau was binnen. Het tweede kreeg Raoul. Hij had lang slecht gestaan en was voor het verkrijgen van tegenkansen maar wat pionnen gaan offeren. Vissen in troebel water noemen ze dat en het leverde een grote vis op, of eigenlijk een paard. Met iets van drie of vier pionnen compensatie was het misschien nog niet helemaal duidelijk, maar omdat de pionnen wel kwetsbaar leken en de tegenstander wellicht aangeslagen was geraakt kreeg ik er weer vertrouwen in. En dat vertrouwen bleek terecht.

Wim had 35 zetten lang aan een goede stelling gewerkt, maar had daarbij wel al wat kansen gemist. In de tijdnood leek hij te veel risico te nemen, maar het viel uiteindelijk gelukkig nog mee. Na 40 Pf5 kreeg hij de zaak toch weer onder controle.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*